Syzyf był człowiekiem, śmiertelnikiem. Był królem Koryntu i dobrze władał swoim ludem. Wiódł w pałacu szczęśliwe i beztroskie życie. Był dobrym królem, bo jego poddani żyli w dostatku i w szczęściu. Syzyf cieszył się również przychylnością bogów olimpijskich, którzy często zapraszali go na swoje uczty. Częstowali go ambrozją i nektarem, dzięki którym Syzyf cieszył się długowiecznością i dobrym zdrowiem. Syzyf chętnie i często wykorzystywał przychylność bogów. Jego zażyłość z olimpijczykami wyzwoliła w nim uczucie bezkarności, uważał, że może sobie na wszystko pozwolić, robić co mu się podoba, i miał pewność, że nie spotka go żadna kara. Bogowie dobrze znali charakter Syzyfa, jego gadulstwo, przechwalanie się i brak dyskrecji, jednak traktowali jego wady z przymrużeniem oka, bo darzyli go sympatią. Nawet wykradanie ambrozji i nektaru nie przeszkadzało im tak bardzo. Syzyf jednak nie potrafił docenić przychylności bogów, często swoim zachowaniem i występkami wystawiał ich cierpliwość na ciężkie próby, a ż w końcu miarka się przebrała.
Ta jego zbytnia pewność siebie w końcu go jednak zgubiła. Za wyjawienie ludziom boskiej tajemnicy Syzyf został skazany na okrutną karę, którą była śmierć. Jednak Syzyf nawet wtedy nie stracił pewności siebie i uknuł kolejny podstęp, by oszukać srogich bogów. Nie chciał umierać dlatego też na łożu śmierci przekonał żonę do złamania tradycji i zabronił jej wyprawiania mu pogrzebu, a co za tym idzie, położenia na jego oczach monety, którą miałby zapłacić przewoźnikowi w drodze do Hadesu. Merope wysłuchała wskazówek męża i postąpiła zgodnie z nimi. Jednak nie było to dobrze przyjęte przez mieszkańców, którzy ubolewali nad jej uczynkiem.
Potem w Hadesie Syzyf strasznie ubolewał nad swą niedolą i wziął na litość podziemnego przewoźnika – Charona, którego bardzo wzruszyły łzy plączącego, który użalał się na swoją złą i niegodziwą żoną, która nie chciała wyprawić mu pogrzebu. Gdy Syzyf stanął przed obliczem pary królewskiej Hadesa i Persefony i przedstawił im swoją historię, władcy podziemia postanowili pomóc nieszczęśnikowi i pozwolili mu wrócić na ziemię, by mógł przekonać żonę do wyprawienia mu należytego pogrzebu.
W drodze powrotnej do Koryntu Syzyfowi towarzyszył bożek śmierci – Tanatos, który miał dopilnować spraw Syzyfa. Ten jednak wtrącił bożka do lochu i w ten sposób z ziemi zniknęła śmierć, która przestała nękać ludzi. Zniknęły też wszelkie choroby, a na ziemi zapanowało szczęście i radość. Syzyf cieszył się, długim i radosnym życiem, nikt nie lękał się o życie. Trwało to wiele długich lat, a Syzyf przestał się obawiać bogów.
Pewnego dnia sytuacja jednak uległa zmianie. Hades w końcu przypomniał sobie o Syzyfie i postanowił go odnaleźć. Pomógł mu w tym Hermes, najsprytniejszy z bogów. Było to łatwe zadanie, bowiem Syzyf nawet nie próbował się ukrywać. Jawnie i beztrosko korzystał z uroków życia. Gdy w pałacu pojawił się Hermes, na jego widok Syzyf od razu struchlał i bez wahania wyznał swoje winy. Pokornie wrócił do królestwa podziemia i poddał się karze. Od tej pory aż po kres musiał on wtaczać na wysoką i bardzo stromą górę ogromny głaz, który staczał się w dół za każdym razem, gdy zbliżał się do szczytu. Była to praca ciężka, trudna i daremna, bowiem nigdy się nie kończyła. W tym samym czasie na ziemi rozpoczęła swe panowanie śmierć, która musiał zebrać obfite żniwo, gdyż przez wiele lat nie było jej na ziemi i musiała odrobić zaległości.
